Al zolang als ik me kan herinneren heb ik een spekrandje op mijn buik en als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik dat niet zo mooi vind. Als ik mijn ego volledig aan het woord laat, dan krijg ik nogal wat kritiek op mijn lichaam. Iemand die zo gezond leeft als ik zou een afgetraind lichaam moeten hebben, zonder zwembandjes. En toch is daar dat randje. Onder dat randje vet zitten super krachtige buikspieren en die zijn net niet helemaal zichtbaar en dat vind mijn ego ronduit belachelijk en dus zou ik mezelf moeten uithongeren en verder moeten afbeulen in de sportschool om die irritante vetkwab weg te werken.

Herken je dat? Dat stemmetje in je hoofd dat je altijd laat weten dat het niet genoeg is wat je doet? Dat stemmetje wat direct na het opstaan tegen je zegt dat je dik bent of lelijk? Het stemmetje dat iedere blik in de spiegel een teleurstelling maakt. Het stemmetje dat je schaamte aanpraat voor je eigen lichaam. Schaamte voor jouw voertuig door dit leven.

Ik geloof dat wij allemaal een lichaam hebben gekregen in dit leven, wat past bij de ervaringen die we hier willen opdoen. En met dat ik dat schrijf, weet ik dat ik me op glad ijs bevind, want er zijn zoveel mensen die moeten leven met beperkingen. En ik ben daar zelf 1 van. Je kunt het niet aan de buitenkant zien, maar ik heb nogal wat beperkingen. Jaren geleden een ongeluk gehad met paardrijden en sindsdien heb ik last van mijn nek. Een paar jaar later heb ik een flinke smak gemaakt met skiën en sindsdien zijn een aantal wervels in mijn rug een eigen leven gaan leiden. En sinds die tijd word ik bijna iedere dag wakker met flinke hoofdpijn. Onverwachte bewegingen, kunnen flinke problemen geven. Daarnaast heb ik vanaf mijn kinderjaren zwakke darmen. Dat heb ik met mijn gezonde leefstijl een heel stuk onder controle gekregen, maar helemaal opgelost is het niet. In de periode dat ik nog luisterde naar dat vervelende stemmetje in mijn hoofd, ben ik met gewichten gaan trainen en daarmee heb ik een chronische ontsteking in mijn schouder veroorzaakt. En alsof dat nog niet genoeg is, heb ik sinds mijn zwangerschap pijnlijke gewrichten.

Binnen deze kaders mag ik mijn leven invullen en ik weet dat het altijd erger kan, maar het kan ook beter. Wat ik wil zeggen is dat het helemaal niet zo een goed idee is om zo lelijk te doen tegen je eigen lichaam. Als ik kijk naar mijn lichaam, dan denk ik: ondanks alle mishandelingen werkt het nog steeds goed. Ja, ik heb het over mishandelingen. Ik heb altijd enorm veel van mijn lichaam gevraagd. Het moet altijd presteren. Toen ik al 4 keer per week yoga gaf en 2 keer Zumba, moest het ook nog presteren in de sportschool, omdat ik zo nodig een strak buikje wilde hebben. Voordat ik me bewust werd van gezonde voeding, heb ik mijn lichaam op alle mogelijke manieren uitgehongerd. Om maar niet te spreken over de hoeveel snoepzakken die ik heb leeggegeten en alle pakjes sigaretten die ik heb gerookt. Ja, ja, ik ben niet bewust geboren, de bewustwording was pure noodzaak om in leven te blijven.

Als je kind ziek is, eis je dan ook dat het opstaat en topprestaties levert, ondanks dat het aangeeft, dat het niet gaat? Nee toch? Waarom vragen wij dan wel zo veel van ons eigen lichaam? Waarom eisen we dat het in topconditie blijft, terwijl we er structureel giftig voedsel in stoppen, roken, drinken en/of het overladen het stress. Nagenoeg iedereen in de Westerse samenleving mishandelt zijn of haar lichaam en toch verwachten we dat het in topconditie blijft. En ondertussen blijft dat trouwe lichaam zijn best doen, om ervoor te zorgen dat jij de volgende dag weer kunt beleven. Is het niet eens tijd om vrede te sluiten met ons lichaam en het te laten weten dat we dankbaar zijn voor alles dat het voor ons doet?

Ik ben dankbaar voor mijn lichaam, dat het nog zoveel kan na alles wat het heeft moeten doormaken. Ik zorg tegenwoordig een stuk beter voor mijn lichaam en toch kun je nog de sporen zien van wat ik het heb aangedaan. En een van de dingen die ik mijn lichaam nog steeds aandoe, is stress en dat is wellicht de grootste mishandeling. Als vrouw, heb ik nogal eens de neiging om teveel hooi op mijn vork te nemen en moet ik van mezelf topprestaties leveren op alle vlakken in mijn leven: het moederschap, mijn bedrijf, mijn lessen en dan moet ik ook nog eens een goede vriendin en vrouw zijn. En dan nog boos op mezelf zijn, als dat niet allemaal lukt. Herkenbaar? Heb je je ooit afgevraagd waarom vrouwen er sneller oud uit gaan zien dan mannen? In mijn beleving komt dat doordat wij dingen doen waar we niet voor gemaakt zijn, prestaties van onszelf eisen die niet realistisch zijn en zelden ruimte voor onszelf nemen.

En weet je? Juist als we beter voor onszelf zorgen en liever zijn voor onszelf, kunnen wij vrouwen topprestaties leveren. Dus kijk vandaag eens in de spiegel en wees dankbaar en trots op jezelf. Je bent perfect precies zoals je bent in het hier en nu!